Sommige ouders zijn ongecompliceerd en spontaan. Laatst werd het weer half 3, de school was uit en onze speelplaats was overbevolkt. Er liep een moeder langs mijn collega, langs haar achterzijde. Mijn collega is de juf van haar zoon. Ineens deed die moeder van pets… Péts, op de derrière van mijn collega, intussen in plat Tilburgs gnuivend: ‘Wè hedde gij toch un lékkere ass!’ Volkomen open, tussen zo’n honderd man publiek.

Mijn collega was lamgeslagen, naderhand was ze – begrijpelijk – verbolgen. Ze heeft die moeder er later op aangesproken. Nog iets later stierven we bijna van het lachen. Hikkend hingen wij boven onze koppen koffie in de teamkamer. Goeie genade, wat was ik blij dat ik er geen getuige van was geweest. Ik had waarschijnlijk mijn lach niet kunnen houden. Dit voorval gaat de annalen van onze school in en doet het nog lang goed op borrels, houdbaarheid: tenminste dertig jaar. Dat wel.