Als ik ergens de woorden ‘alternatieve geneeswijzen’ tegenkom, spert mijn argusoog zich wagenwijd open. Ik heb dappere pogingen ondernomen, dat zeker. Zo stond ik lang geleden met een Bachbloesemtherapeut op de onderarmen van een leerling en zijn moeder te drukken, teneinde onze band te versterken en de stress bij hem weg te halen. Tevergeefs. Hij stuiterde tussen de kralenplanken en de bouwblokken door. Stapelgek werden we ervan, hijzelf nog het meest. In gedachten omhelsde ik die huisarts toen het arme jong als een van de eersten in die tijd Ritalin mocht gaan uitproberen.
Dokter Vogel heb ik al lang in de ban gedaan. Echinaforce voor een goede weerstand: weg ermee. Gezonde voeding, beweging en rust passen niet in een duur flesje, als dat toch eens zou kunnen. Pollinosan: ik ging er alleen maar harder van niesen en druipen. Een antihistaminicum is het enige dat werkt, heel goedkoop, bij het Kruidvat. Ooit slikte ik iets tegen blaasontstekingen van de befaamde Zwitser, het zal vast iets met cranberry’s geweest zijn. Het resultaat was een blaas vol cranberry-kleurige urine en een nierbekkenontsteking. Ik lees nu trouwens net in de Wikipedia dat Alfred Vogel lid was van Jehova’s getuigen. Mijn God, geen voet meer over onze drempel, Herr Doktor.
Het meest schokkende dat ik ooit meemaakte was met mijn eigen Jan. Na een familiebezoek kwam de snotverkouden achtjarige thuis met een verhaal over ‘een brandend papieren frietzakje in mijn oor’. Nu bleek een familielid zonder overleg oorkaarstherapie op het kind te hebben toegepast. De verhalen op Internet bleken achteraf gruwelijk; mijn voorstellingsvermogen bleek vooraf redelijk te kloppen. Eén furieus, spuitend telefoontje was genoeg om de ’therapie’ een halt toe te roepen.
Ne touche pas à mon fils!

2018, hier, nu. Ik begeef me als een wandelende vulkaan door het leven en het is genoeg geweest. Het sloopt me volledig. Dus lig ik hier, voor de eerste keer, op aanraden van een van mijn dierbaren. De stoel is wit en warm en groot en comfortabel, en Lenie zegt:
‘Steek je tong maar uit. Goed zo. Hij is nat.’
‘Eh. Is een tong niet altijd nat?’
‘Nee. Er zijn ook droge tongen.’
‘ O.’
‘Ik zie ribbels aan de zijkant van je tong, er is iets mis met je milt.’
‘Dat klopt, dat is al een jaar een zwak punt.’
Ze gaat prikken. Acht steriele naaldjes worden in mijn nek, armen, benen en voeten geschoten. Ik voel niets en zit na een uur aan haar bureau voor het plannen van een volgende afspraak. Mijn argusoog valt op allerlei flesjes natuurdruppels. Ik laat me een flesje Immuuncomplex aansmeren, intussen zeggend dat ik niet kapitaalkrachtig genoeg ben om dit soort dure aanvullingen te blijven aanschaffen. Mijn andere argusoog valt op de verpakking: rode hoed en nog wat. Het zal toch niet? Echinaforce? Thuis word ik bevestigd: het is hetzelfde spul, maar dan veel duurder. Eens maar nooit weer. Braaf slik ik het. Het smaakt naar cognac zonder alcohol, niet verkeerd. Het voorgeschreven mineraalwater gebruik ik niet. Doei. Ik val in een zalige droomloze slaap die drie uur duurt.

Een week later, sessie twee, ik moet in de detox. Mijn lijf zit vol gifstoffen vanwege alle chemo- en immunokuren. Lenie prikt DERTIEN naalden in me, nummer dertien plant ze als een slagroomtoef op mijn hoofd. ‘Zeg je het tegen me als je iets merkt?’
Ik voel wederom niets en val in slaap, als een Doornroosje dat zich prikt aan het spinnewiel. Dan schrik ik wakker. Wat is dit? Het lijkt wel alsof ik in een levende Tesla Coil veranderd ben. Genade, vanuit de naald in mijn linkerarm ontstaan prikkelgolven. Prikkelgolven die ik ken van de opmaat tot een koortsaanval, maar deze komen nu op links en zijn drie keer heftiger. Lenie blijft er stoïcijns onder, bladert wat in haar dertig centimeter dikke vergeelde bijbel, mompelt wat over de chi en de yin en de yang, terwijl ik lig te lijden als het monster van Frankenstein. Toch rijd ik zingend met Sky Radio naar huis door het frisgroene Brabantse achterland. Het kan verkeren.
Thuisgekomen loopt mijn temperatuur slechts op tot 38.5 graden, vergeleken met de 40.0 graden of hoger die ik normaal voor mijn kiezen krijg. Een dag later zit ik aan de 38.0. Had ik dit maar veel eerder gedaan. Vraag me niet hoe acupunctuur werkt, maar het werkt. Ik heb me er intussen bij neergelegd dat ik niet alles hoef te weten. Bloemen voor Lenie.

Lenie kent dokter Brada trouwens goed.
Als pas afgestudeerde arts was hij in oorlogsgebied voor het Rode Kruis aan het werk en er moest iemand met spoed geopereerd worden. De anesthesiespullen waren nog niet geleverd. Dokter Brada was er kennelijk getuige van hoe een Chinese collega de patiënt met behulp van acupunctuur bijna onder volledige narcose kreeg. Sindsdien is hij een fan. Een broodjeaapverhaal? Ik ga het hem vragen tijdens mijn volgende consult.
Eerst nog een tikkeltje meer detoxen.