I

Intermezzo

Het weekend is loom. Voor het eerst sinds maanden heb ik geen afspraken en ben ik met mezelf. De kou en de sneeuw sluit ik buiten, mezelf sluit ik in. Vanmiddag heb ik met het libretto erbij zitten luisteren naar Ein deutsches Requiem. Ik kan dat alleen als Jan er niet is, het is hier doorgaans een komen en gaan van pubers die dat onverdraaglijke herrie vinden.

Brahms geeft zijn luisteraars een boodschap mee: treur niet vanwege de dood, want de dood biedt uitzicht op een eeuwig leven. Het is prachtige muziek, tamelijk optimistisch en troostrijk. Maar ondanks mijn dweperij met een symfonie-orkest en zangkoren geloof ik niet in die boodschap. Geschal van bazuinen, een wederopstanding en een eeuwig leven? Hoe dan? Wat een kletskoek! Het zijn mooie sprookjes om een angstig memento mori te bezweren, een religieuze pleister op een gemeen wondje. Ik leef alleen nu, en ik wil het zo goed mogelijk doen.

De mensen die mij van dichtbij kennen, weten dat de afgelopen jaren pittig waren. Er is veel gebeurd, maar ik sta weer op de rails. Altijd. Nu ik de knoop heb doorgehakt en mijn eigen onderneming heb opgestart, loop ik wel tegen een aantal dingen aan. De letter H van harken geeft een overzichtelijke kijk in mijn A-Z-keuken, maar of ik er tevreden mee blijf? Het is nu nog een uitdaging om mijn collega-ondernemers verder op weg te helpen, maar niet meer voor lang. Ik heb het kunstje bijna onder de knie.

Tijd voor een intermezzo.

Het bruist al dagen van binnen. De afgelopen week stond ik één dag in groep 3. Het is de groep die ik wekelijks overneem van een collega, die kinderen zijn geweldig. Omdat onze school in een impulswijk staat, ‘krijgen wij het soms niet voor niks!’ zing ik dan door de gangen.
Afgelopen week besloot ik een keer buiten het boekje te werken en zelf een les in elkaar te draaien. Met een kopieerblad en een potlood in de hand mocht groep 3 door de klas lopen, in de wandelgangen elkaar bevragen op woorden met de letters uu en de ui erin, het opschrijven… en weer doorwandelen naar de volgende ontmoeting. Binnen tien minuten hadden ze allemaal intensief geschreven en leuk contact met elkaar gehad. Hangend op de tafels, hangend in een bankstel, hangend aan het aanrecht. De kinderen waren blij, ik was blij.
Kort daarvoor ging ik los tijdens het schrijven van een korte schoolmusical over een gekweld rendier. Uiteraard heet hij Rudolf en hij wordt gepest. Hij is een dikke Hannes Goedzak die zijn neus veel snuit, op het neurotische af.

These are a few of my favourite things, zong Julie Andrews. Ik ben een eeuwige frik, zoveel is me duidelijk geworden tijdens dit intermezzo. Het is wel zaak dat ik ga focussen, daar krijg ik hulp bij. Mijn collega Vera is bezig met een coachingsopleiding en heeft me een duwtje in de goede richting gegeven. Zij blijft me begeleiden de komende maanden. Deze onverbeterlijke frik gaat de Kerstvakantie gebruiken voor het ontwikkelen van workshops rondom taal en schrijven. Ik ga die workshops volgieten met poëzie, horrorverhalen, prentenboeken en vlogs. Voor jong en oud, voor goed onderwijs. En mocht ik onverhoopt even geen brood op de plank hebben, dan ga ik gewoon invallen. Werk zat. 😉