Quarantaine

Het mooiste woord uit dit alfabet zingt als in een ballade: qua-ran-tai-ne.
Letterlijk vertaald vanuit het Frans betekent het ‘een veertigtal’. De vastenperiode van veertig dagen was hier in het katholieke Zuiden een diepgewortelde traditie. Nog één keer werd er losgegaan tijdens het carnaval en daarna brak er een periode aan van ‘onthouding van vlees’.
We weten allemaal wat er dit jaar na carnaval gebeurde. Ooit hebben wij de serie The Walking Dead gezien, over de Zombie Apocalyps. Ik heb daar vaak aan teruggedacht als ik door de verlaten straten van Tilburg liep. Unheimisch voelde het, maar toch zag ik er een trieste schoonheid in.
Het werken in quarantaine gaat prima. Ondernemen aan de eettafel met een snelle laptop en dito wifi: het kan. Videobellen mét make-up, een fris sjaaltje en zónder twee onderkinnen: ik heb alle trucs onder de knie. Werk en privé gescheiden houden: ook dat lukt steeds beter. Ik besef dat ik makkelijk praten heb met een zeventienjarige die het liefst zijn eigen gang gaat. Respect voor alle thuiswerkenden met jonge kinderen, hoe hevig was dat… Hou vol, het einde is in zicht.
Ik begin wel last te krijgen van de ‘onthouding van vlees’.
Mijn bloedeigen familie blijft nog steeds op gepaste 1,5 meter afstand. Goede vrienden met wie ik normaliter de Brabantse Drie op de wang uitwissel, geven nu een elleboog. Alsjeblieft, niet dat Mark Rutte-elleboogje… Wat een narigheid, doe dan maar niks!
Laatst dook ik bovenop onze Giovanni in het voorbijgaan, die is dat niet gewend. Pubers moet je immers zo veel mogelijk in hun eigen bubbel laten. ‘Wat doe jij nou?’ lachte hij verbaasd. Sorry. Het moest even.
Vorige week gingen de basisscholen weer open, ook die van ons. Mijn duo-maat en ik hadden elkaar twee maanden niet gezien. We waren fris en gezond gebleven. Toen de schuifdeur van ons gebouw open zoefde, keken we elkaar een seconde aan, we vlogen elkaar om de nek en hij riep: ‘Kaat! Als ik dan ziek word, is het in elk geval van jou!’
Daar kan ik nog lang op teren, maar niet eindeloos. Over naar de semi-intelligente lockdown.
Heerlijk stukje leesvoer weer kaat! ???
Dank je, Tan!
Lekkere digitale knuffel van je steunbeer ?
Dat wordt één grote vrouwenknuffelkolonie op Ibiza… Als we nog mogen vertrekken.
Die ‘Rutte-elleboog’ laat ik in het vervolg achterwege ?
Mooie blog??
😉
Merci!