Ha die Mark,

Deze week was je tien jaar onze minister-president. Van harte, kerel, en dat meen ik uit de grond van mijn linkse hartkamer! Het was niet allemaal rozengeur en maneschijn. Door het passend onderwijs hangen sommige van onze leerlingen te bungelen tussen de wal en het schip. Dat neem ik de voorgaande kabinetten hoogst kwalijk. En wat te denken van de vergaande marktwerking in de gezondheidszorg? Een peperdure doorn in mijn oog, wat ik je brom.

Je laatste wapenfeit is dat je onze Koning Pils naar Griekenland hebt laten vertrekken, foei. Gelukkig hoor ik dat je hem intussen hebt geappt: ‘Wim-Lex, ik werd al beschimpt en bespuugd aan Het Plein, maar dit wordt te grof, jongen. Willem Engel en consorten overmeesterden me gisteren; ze slaagden erin om twee dreadlocks in mijn korte kapsel te draaien. Kom per omgaande terug met dat vliegtuig.’
Het kan verkeren.

Maar daar gaat het nu niet om. Deze brief is voor jou als mens bedoeld.
Het is ook de eerste en laatste keer dat ik me publiekelijk uitspreek over deze kwestie.

Ik mocht deze week voor mijn halfjaarlijkse controle naar de specialist, alles was in orde gelukkig. Volgens de statistieken behoor ik tot de risicogroepen. Ik ben niet bang aangelegd als het om COVID-19 gaat, ik heb andere zorgen. Maar toch, toen ik in het Elisabeth-TweeStedenZiekenhuis tussen honderden mede-mondkapjes rondliep, gaf me dat een veilig gevoel. Het interesseerde me niet of de aerosolen te klein waren zodat ik dwars door dat kapje een besmetting op kon lopen. Het zal me werkelijk worst wezen of de ventilatiemethodieken wel of niet zijn goedgekeurd door onze stemming- eh, opiniemaker Maurice de Hond. Ik vind het ook allemaal niet tof, om maar even met jouw jargon te blijven spreken. Desondanks blijf ik me rustig houden aan de richtlijnen.

Afgelopen dinsdag gaf je weer een persconferentie. Als zelfverklaarde taalfetisjiste heb ik eerst een minuut zitten schateren om jouw opening met uitgestreken gezicht: ‘De hamer waarmee we het virus platslaan.’ Wat een idiote metafoor, ik zie het gewoon voor me. Jij met je twee dreadlocks en een reuzenhamer, als een eigentijdse Thor. Toen ik was uitgelachen, besefte ik de ernst van de situatie weer.

En Mark, ik heb diep respect voor je. Je lijkt onvermoeibaar en onverwoestbaar. Je moet het volk informeren, geruststellen, waarschuwen, schouderklopjes geven, bestraffend toespreken. Elke week komen er weer nieuwe inzichten bij en elke bevolkingsgroep zit met haar eigen belangen. De situatie is nieuw en je moet varen op informatie van een leger specialisten dat het ook niet 100% in kaart kan brengen. Daarbij maak je soms fouten, en dat is oké. Ik geef het je te doen, je zult wel slapeloze nachten hebben. Bel je dan met Nachbarin Angela?

Mijn steun heb je, hoe dan ook. En je vriend Hugo heeft mijn steun ook, al is zijn stem te staccato om naar te luisteren. Maar ook hij werkt zich achterover, alle complottheorieën ten spijt, kom op zeg. Hij fleurt de zaak tenminste nog op met mooie schoenen, daar mogen veel politici een voorbeeld aan nemen.

Ik ga deze brief besluiten met één van de laatste letters in mijn ondernemersalfabet: de X.
Die representeert vandaag het getal 10, vanwege jouw jubileum. Omdat ik te veel smokkel met getallen in een alfabet, representeert de X nog iets anders.

#ikdoenietmeermee
wordt door mij met ingang van vandaag omgedoopt tot
#eenkusvoordepremier

Houdoe Mark, je bent een topper!

X

Kaatje