Als kind was ik al geen Miss Sporty.
Ik was dat sneue meisje dat altijd als laatste gekozen werd bij de gym. Het klamme zweet breekt me uit als ik terughaal hoe ik door minstens twee personen over de bok, brug en kast gesleurd moest worden. Ik was die doorrookte puber die stond te kotsen naast het sportveld tijdens de Coopertest. Een griezelverhaal à la Roald Dahl -waarin ik op gruwelijke wijze afreken met een gymdocent- zit al jaren in mijn hoofd. Ooit komt het op papier.

Het duurde een eeuwigheid eer ik leerde fietsen en het is nog steeds geen hobby van me. In 2017 was ik in een wellness duinhotel op Texel en smeet ik dit op Facebook:

Nooit, nooit komt dit nog goed. Ik heb zelfs een intense angst opgebouwd voor mannen die in strakke fietspakjes op de foto staan. Ontzettend de-erotiserend vind ik dat, zo’n glimmend, knellend brrrrroekje.
Swipe… naar links!

Wat te doen? Van schaken, poolbiljarten, DuoLingo, Netflixen, bed-lezen en glasheffen gaat mijn lichaamsgewicht dezelfde kant op als de koersen van mijn geliefde Tesla.
Slecht voor mijn gezondheid en slecht voor het moreel. Als ondernemer zonder arbeidsongeschiktheidsverzekering moet ik lief zijn voor mezelf.
Daarom ben ik sinds de coronacrisis met enige regelmaat aan het wandelen. Twee à drie keer per week een uur, het liefst in de vrije natuur, al kan het doorkruisen van mijn eigen 013 ook heerlijk zijn.
Toch is het niet genoeg. Er moet meer gebeuren.
Daarom heb ik vorige week iets aan mijn eregalerij toegevoegd, blootvoets:

Yoga.

Wordt vervolgd.