Zacht

Bijgelovigheid is mij vreemd. Ik zwaai naar elke zwarte kat die mijn pad kruist en loop onder alle ladders door. Maar wat een jaar was 2020. Zou het toch aan die dubbele getallen liggen? Het lijkt wel alsof ik elke dag dubbel geleefd heb.

Het jaar begon met het einde van een woelige romance, die destructief bleek. Au.

Kort daarna stopte ik met Facebook en Twitter. Wat een rust, zonder de gratuite oordelen van de massa.
En dag hoor.

In maart legde het coronavirus de hele wereld plat. Al die zieke mensen, failliete ondernemers en onze ontheemde kinderen van De Triangel hebben een diepe indruk op me gemaakt. Wat was ik blij dat ik de keiharde meningen ook niet meer hoefde te lezen op Facebook en Twitter. Ga zelf in de krokdillenleren schoenen van Hugo staan, zou ik zeggen.

Het werd vanzelf april. Ik las de aanbevelenswaardige biografie van Elon Musk en De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Daar had ik weer tijd voor, lekker.

In mei ontmoette ik een soulmate. Een wat? Ja, het bestaat. Een intense periode volgde, waarin heel wat gevoelsluikjes opengetrokken zijn. Daardoor kon ik oud zeer en nieuwe angsten uit de weg ruimen. We konden ook hard pilsen, zoals hij dat zegt. Onze wegen wijken, maar het was onvergetelijk.

De kinderen mochten in juni weer naar school. In een roes heb ik die dag voor onze groep 5A gestaan, het was bijna magisch. Het verslag kun je hier lezen, pure drugs waren het.

De aanhouder wint: in juli heb ik dan eindelijk een testrit afgesmeekt bij Tesla Tilburg Factory. Woesj!
Wat begon als een zwetend avontuur, eindigde met een wellness-gevoel. Great companies are built on great products, aldus Musk. Als ik verstand van auto’s had, zou ik bij Sales gaan werken. Wie weet?

In augustus ben ik in twee nieuwe projecten gestapt, echt zo ontzettend gaaf.
* Onze school heeft drie Struikelstenen geadopteerd in de wijk. De studenten van de Fontys Academy For Creative Industries ontwikkelen een app waarmee de kinderen van onze school een historische wandeling kunnen maken. De initiatiefneemster en ik begeleiden het proces voor een deel. Een uitdaging, want de voertaal is Engels. Toen we de pitch moesten inleiden, had ik voor het eerst sinds twintig jaar weer zenuwen om voor een groep te spreken. De app is prachtig, wordt vervolgd.
* Een lief pubermeisje bij Breda College heeft het erg zwaar in haar klas. De directie vraagt mij of ik haar in de ambulante begeleiding wil gaan helpen met lezen en rekenen. Ik werk één op één met haar, in haar woonvoorziening. Ze heeft een verstandelijke beperking en communiceren is moeilijk soms, maar we hebben heel goede vibes. Ik kan het niet uitleggen. Over Passend Onderwijs gesproken.

September. We leven met één been in een halve lockdown, maar het werk gaat gewoon door.
* Er zijn plannen voor de uitgave van een boek over de kunstenaars van The Living Museum, een geweldig initiatief hier in Tilburg. Ik mag aanschuiven bij diverse brainstormsessies en ga binnenkort op pad om een kunstenaar te interviewen.
* Samen met een docent drama ga ik een workshop ontwikkelen voor basisschoolkinderen in Tilburg. De workshop sluit aan bij de brutale theatervoorstelling Pippi… Powerrr! En nu maar hopen dat de theaters open mogen in het voorjaar…

Wat was er ook alweer in oktober?
Ja.
Mijn eigen schoolbestuur wil een glossy gaan uitgeven en ik ga op pad voor interviews en andere leuke content. Weer eens iets anders dan een Koersplan, een nogal taai beleidsding voor ons soort blije onderwijsmensen. In 2021 gaat de glossy er komen.

November was de maand van onze verhuizing.
We hebben in twee weken tijd ons boeltje ingepakt en wonen nu in een mooi appartement, midden in de binnenstad. ‘Welkom in de residentie!’ begroette ik gisteren een vriendin aan de voordeur. Ik dwaal me suf, leer Tilburg weer opnieuw kennen. Een beetje apocalyptisch is het wel, met al die donkere winkels.

Een crisis komt nooit alleen. In december ontplofte het hier thuis met onze puber, en voor de tweede keer gingen we in een lockdown. Ik heb daar ooit één keer het mijne van gezegd en daar laat ik het bij.

Lieve mensen, het jaar is hard gegaan.
For better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health.
Het was in bepaalde opzichten erg heftig, maar toch kijk ik er met een goed gevoel op terug.
Hopelijk kunnen jullie ook wat lichtpuntjes zien, zoals in de foto hierboven.

Laten we in het nieuwe jaar minder hard stressen en minder hard roepen.
Zacht.

Alle goeds voor 2021!

Kaatje