Het was zo aandoenlijk. Eerst hadden we de samenscholing, vanochtend om 8.20. uur. Onze gabbers hadden de boodschap meegekregen, maar die drong maar half door. Ze waren duidelijk van de leg: ‘Jufjufjufjuf, wáárom staan we HIER? In de speeltuin?’ Het was natuurlijk keivet, om al schommelend op de rest te wachten, al begrepen ze er nog steeds geen barst van. In de klas gaf ik een mini-cursus Staatsinrichting. ‘Waarom staat die vlag buiten naast de ingang? Het is druk, is jouw familie meegekomen vandaag? Waarom mogen we eigenlijk stemmen in Nederland? Mag dat overal ter wereld, zo je stem uitbrengen? Ken je politieke partijen?’ Iedereen kende Mark Rutte, dat was een prima start. Het werd een serieus gesprek, en het bleek dat het hele politieke spectrum vertegenwoordigd was in onze gezinnen. Daar werd door onze club negenjarigen vrijelijk over gesproken, zonder oordeel. Een kind had zelfs de Kinderkieswijzer ingevuld en daar kwam de Partij voor de Dieren uit. Hij was er verguld mee – want erg dol op dieren. Ze wilden weten wat ik gestemd had, en waarom. Uiteraard vertelde ik dat, en ik vertelde ook waar ik gestemd had.

Maandag laat in de ochtend was ik al op pad. Ik had gebeld of het toegestaan was, zo vroeg al. Het was toegestaan. Niet meer te houden was ik, dit was een ‘een keer in je leven’, ik ging stemmen in onze 013! Alle medewerkers straalden omdat ze open mochten en ik straalde een uur lang terug. Bleef overal hangen en fotograferen, tegen alle geboden in. Het was zo lang geleden dat ik daar stond te huilen om Paskal Jacobs. Stond te rocken bij The Earring en ander bekend spul. Over de trappen zweefde bij een dance-avond. Een handtekening voor onze Giovanni kreeg van Paul van Loon, bij een literair kinderfestival.

• 

Na het stemhokje kon ik kiezen: ik kon rechtsaf naar de uitgang, of linksaf naar de Experience. Ik koos links.
Dwalend ging ik backstage over de rode loper, door een labyrint van trapjes en gangen, langs ingepakte verrijdbare versterkers… en toen kwam het. Ik kreeg een artiestenpas om mijn nek, ter voorbereiding op wat er komen ging. En oh, wat was het zoet:
Mijn opkomst in de Grote Zaal, op het hoofdpodium, solo, vol in de spotlights, met mijn verzoeknummer op een stampend stadionvolume, God is a DJ, onder vuur genomen door twee paparazzi. Bestaat er ook zoiets als het Stendhalsyndroom bij muziek?

Ik koos voor The Prodigy, omdat ik ooit met mijn 25 lentes op een zompig weiland na een nacht feesten met hen tot leven gewekt werd, tijdens de afterparty. Smack my bitch up!

Ik koos ook voor Groen Links.
Niet vanwege Jesse, maar vanwege het Groen en het Links.
Dat is alles. Dat is genoeg.