D – E – F

Nu ik de magische letters ZZP rondstrooi in de duistere krochten van het internet, vliegt de spam me om de oren. De advertenties juichen: ‘Droom! Denk! Durf! Doe!’ In de bijgevoegde blogs lees ik doorgaans dezelfde peptalk. Hoe eng het is om in het diepe te springen. Dat je best wel geld kunt lenen of crowdfunden bij vermogende familieleden of vrienden. Dat je altijd in jezelf moet geloven. Dat jouw avontuur tot een DroomDenkDurfDoeDisney-einde zal leiden, dankzij jouw waanzinnige doorzettingsvermogen en nooit aflatende optimisme.

De D van Disney komt in mijn ondernemersalfabet niet voor.
Hoezeer ik ook van mijn werk en mijn vrijheid geniet en hoe onderhoudend ik ook kan schrijven: af en toe ben ik een faalhaas. Op zo’n moment struikel ik over mijn impulsieve gedrag, of ik sus mezelf in slaap onder het mom van ‘Nog geen inspiratie gehad’. Daarom doe ik vandaag een D-E-F-je, en dat betekent niet: Dood Een Faalhaas. Er worden zelfs netwerkavonden rondom dit thema georganiseerd.
Deel Een FuckUp!

Mijn ergste FuckUp tot nu toe was een proefopdracht voor een Nike damesschoen. Toegegeven, deze Miss Sporty fronste even haar wenkbrauwen. Ik haat hardlopen. Vroeger stond ik huilend mijn ontbijt eruit te kotsen als ik tijdens het eerste lesuur die vermaledijde Coopertest moest lopen. Twaalf minuten rennen, wat een pubermishandeling. Als professionele ondernemer zwichtte ik toch voor deze schoen.
Ik wist zeker dat ik hier een mooie reclametekst bij zou kunnen schrijven.

Die kleuren alleen al… Nike weet het wel te brengen. Gold, Terra Blush en Guava Ice zijn toch fantastisch? De doorzichtige luchtkamers (uit de Air Max 270-serie) zouden bij mij ook mooi staan onder een hip rokje. Als flaneerschoenen, want ik ren nog niet om de trein te halen. Dat hoefde de sportgigant natuurlijk niet te weten. Na mijn enthousiaste mail kreeg ik de toegangscodes voor een WordPress-website. Mijn opdrachtgever in spé had wel wat eisen ten aanzien van de foto’s die bij het artikel moesten komen. Zoveel pixels in de breedte, zoveel pixels in de lengte, het liefst bewerkt met het programma IrfanView, minimaal zes stuks, het muiltje moest van alle kanten te zien zijn in close-up, er moesten ook foto’s bij waarbij ze aan damesvoeten te zien waren, de dame in kwestie moest dan weer wél volledig te zien zijn, etcetera. Prima hoor. Een makkie. ’s Ochtends voor dag en dauw zat ik al te stuiteren om eraan te kunnen beginnen.

Vijf uur later.
Ik lag zwetend in mijn bed, met mijn laptop klam op schoot.
IrfanView vocht bruut met mijn Windows-systeem. Uren en uren.
De vereiste afmetingen kreeg ik niet voor elkaar, ook al typte ik het aantal pixels braaf in het venster.
Nike wilde niet dat ik foto’s van hun site plukte, de sportgigant schreef dat dat moest kunnen.
Ik mocht altijd om hulp vragen, maar op de een of andere manier vertikte ik dat.
Kaatje, in een gefrustreerde mail: ‘Ik geef de opdracht terug.’
De sportgigant, verbaasd: ‘Wij dachten dat jij de opdracht als eerste zou gaan inleveren. Jammer!’

Later op de dag ontdekte ik dat ik  -in plaats van pixels-  een verhoudingstabel had kunnen invullen. 3:2, een kind kan de was doen. Ik kennelijk niet, en ik schaamde me wezenloos. Het was een goede les, en ik ga dan maar crowdfunden voor die Nike Air Max 270 flaneerschoenen.

Dus breek de dag,
Deel Een FuckUp.