G

Groeten of grommen

Het voeren van zakelijke correspondentie vind ik best eenvoudig. Mijn woordenschat heeft een wijde range. Of het nu beleefd informeel, formeel of strikt zakelijk moet zijn, ik pers het wel uit mijn koker. Maar oh, die begroetingen… Ik werk in twee bedrijfstakken, dus ik sta regelmatig in dubio.
Wat te kiezen, en bij wie?

Laten we beginnen bij de aanhef.

‘Hoi …,’
Ongeschikt, al heb ik het een tijd gebruikt richting collega’s in het onderwijs. We werken toch in een blije non-profitsector, nietwaar. Toch ga ik ermee stoppen, het hoi-pipeloi-gehalte is naar mijn smaak te hoog. Ik krijg er Koos Koets-associaties bij, weet je wel, dat wietrokende typetje van Kees van Kooten. ‘Hé’ gaat het worden, lesgevende collega.
‘Ha,’ gaat ook nog, als ik in een erg opgetogen bui ben.

‘Dag …, ‘
Buikpijn. Het is zeer correct en gangbaar, ik weet het. Ik kan het toch niet over mijn toetsenbord verkrijgen, nu niet, nooit. Een leidinggevende-wier-naam-ik-niet-ga-noemen (zoals ook de naam Voldemort nooit genoemd mag worden) deed dat in haar mails richting ons. Binnen een jaar zaten we met ons hele team overspannen bij een coach. Ik ben naar een andere school vertrokken.
‘Dágdág allemaal, dágdág allemaal, het spelen is alweer voorbij.’, dit zong ik bij de kleuters. Nog een zwaarwegende reden om daar een brief of mail nooit mee te beginnen.

‘Hi …, ’
Nee zeg.
Nog erger: ‘Hi allen’, wat een maffe combi, alsof je in een trainingspak Paleis Noordeinde betreedt.

‘Beste …,’
Deze kan bij onbekenden altijd. Ik gebruik het regelmatig op datingsites voor freelancers/opdrachtgevers.
Bij Vlamingen durf ik dat niet goed. Ik stap bij hen gelijk over op het formele ‘Geachte’.
Ze moesten eens denken dat deze grensstreekbewoner een asociale Ollander is, die elk weekend Antwerpen onveilig komt maken, met een zweterige berenmuts op het vrijgezellige hoofd ook nog. Niet!
Geachte Zuiderbuur, ik houd van U en Uw land en zal U nooit bruut bejegenen.

‘Hallo… ‘
Het kan. Het bekt lekker vlot, tegelijkertijd is het beschaafd. Al denk ik er in mijzelf voortaan ‘… allemaal!’ bij. Juf Ank heeft niet voor niets een Gouden Kalf gewonnen.

Dan nu de afsluiting.

‘Grtz’
Alsof ik midden in het woord ‘Greetz’ een vreselijke aanval kreeg. ‘Greetz’ valt ook af, ik verEngels al zo erg.

‘Hartelijks!’
Nee. Waarom denk ik alleen maar aan hartige taarten? Quiche, ksjt, weg.

‘Gr…’
Lijkt te veel op grommen, er doemt een woeste beer op. ‘Dadelijk verslind ik je met huid en haar.’

‘Groetjes,’
Deze gebruik ik regelmatig, maar voor een professionele tekstschrijver vind ik het veel te juffenachtig. Wat nu?

‘Groet,’
Te kortaf naar mijn idee. Het blaft te veel. ‘Woef.’

‘Hartelijke groet,’
Dat is al beter. Een vriendelijke woef, maar nog te zeer een blafsel.

‘Warme groet,’
Ja, nee, ik waardeer het dat iemand mij een warm hart toedraagt, maar ik vind het voor mijzelf veel te softie. ‘Lieve groet,’ lukt mij ook niet.

** Ben ik een zeikerd? Ja. Kom ik hier nog uit? Ik zet door. **

‘Met vriendelijke groet,’
Hm. Dat gaat al ergens op lijken, maar kan iemand me vertellen waarom je iemand maar één groet geeft en niet meer dan één? Zo blijft het een blafsel, een dwingend commando.

‘Met vriendelijke groeten,’
Nou vooruit, dit komt door de ballotage. Het is beleefd, het is niet te lang of te kort, het kan bij nagenoeg elke onbekende, behalve bij de koning.
Eindelijk.

‘Fijne dag/middag/avond,’ altijd nog een escape als je niet uit bovenstaande opties kunt kiezen.

Dan ga ik nu maar gedag zeggen.

Een penvriend die bij tijd en wijlen erg poëtisch is, beëindigt de brieven aan zijn mailgroep vol drama. Zo las ik laatst: ‘Weet jullie daarom, ondanks alles, voortdurend omhelsd door de door jullie vriendschap gesterkte …’
Ik vind dat prachtig, al zou ik het zelf nooit zo durven doen. Niet eens bij vrienden. Waarom eigenlijk niet? Wellicht kan ik mijn informele begroetingen ook eens tegen licht houden. Een andere keer.

Houdoe!