H

Harken

Als freelancer hark ik me suf naar mooie en interessante opdrachten, alleen dat is al topsport. LinkedIn, Twitter en Facebook zijn heel geschikt voor mijn online netwerk en dat is maar goed ook. Ik kan een avond volkletsen en naar anderen luisteren, maar naar netwerkborrels gaan is niets voor mij. Dan moet je daar een pitch ten beste geven en een dansje doen, mij niet gezien. Dat doe ik al vol overgave voor mijn koters in groep 3. Soms staan er advertenties bij bedrijven op hun eigen webpagina, meestal gaat het om vaste banen. Dat wil ik dus niet, ik wil na een tijdje weer vrij rond kunnen vliegen. Enkele collega-ondernemers hebben een niche in de markt ontdekt: als je een klein vermogen betaalt, kun je je inschrijven bij allerlei datingsites voor ZZP-ers.

Ik schreef me in bij drie datingsites, betaalde dat kleine vermogen en deed alsof de teruggevorderde BTW een cadeautje was. Dankjewel, blauwebrievenmafia. Oprecht blij was ik. Uit krenterigheid kocht ik voor mezelf iets wat ooit een stervensduur colbertje was – bij La Poubelle. La Poubelle is geen krullerige boetiek maar een kringloopwinkel. Zo kon ik voor vier euro ‘op sjiek’ conference calls voeren via Skype en naar werkoverleggen gaan in onze stadscafé’s.
Nu moest ik stevig gaan harken. Ik overlegde met mezelf. Zou ik op alle klussen gaan reageren en bij twijfel doorzetten, alles aannemen? Ja. De grens trok ik bij financieel-juridische opdrachten, daar heb ik geen kaas van gegeten. Verder zou ik mijn vizier zo ver mogelijk openzetten.

Mijn eerste opdracht was schrijfwerk voor een educatieve uitgever hier in Brabant, ik schreef iets voor een leesmethode voor kinderen uit groep 5. Het onderwerp was ‘reizen en souvenirs/gevonden voorwerpen’ en ik mocht zelf weten hoe ik dat ging aanpakken. Ik ben losgegaan op een tekst over strandjutten, te gek vond ik het. Pas over een tijd zijn de materialen verkrijgbaar, want een methode ontwikkelen duurt lang.
Intussen ben ik wekelijks aan het schrijven voor Jeanette, mijn reïntegratiecoach van destijds. Ze hoeft mij niet meer meer te coachen, maar ik schrijf nu wel de teksten voor haar social media en al haar papieren promotiemateriaal. Het fijne aan Jeanette is dat ze niet zweeft en dus ook geen wazige teksten wil hebben. Wij vormen een goed team.
Vorige week heb ik een schrijfklus aangenomen voor een metaalbedrijf. Als volbloed alpha zat ik in het begin paniekerig te zweten boven video’s en teksten over draaien, frezen, beitelen, polijsten en CNC-draaiautomaten. Eureka, er bestaan CAD/CAM-systemen die een ontwerp volledig geautomatiseerd lezen! Vervolgens rolt er zomaar een gedraaide schroef uit de machine, of een blinkend gefreesd scharnier, mooi toch?
Er is nog meer. In maart verschijnt er een prachtig kinderboek van Hans Nordsiek op de markt, achter de schermen zijn we er nog volop mee bezig. Ik heb de redactie van zijn verhalen gedaan, nu moet ik nog een flaptekst en synopsis schrijven. Wordt vervolgd, het is een heel proces om een boek uitgeefklaar te maken. Op dit moment zijn de illustrator en de grafisch vormgever er heel druk mee.
Last but not least: een sympathieke dame die Afrikaanse dansworkshops geeft, heeft me gevraagd of ik een biografie wil schrijven voor op haar website. Haar jeugd speelde zich af in Ghana, daar zit een interessant verhaal in. Natuurlijk wil ik dat schrijven, ik voel me vereerd om haar volgende week te mogen interviewen.

Als ik erop terugkijk, heb ik nog geen dag zonder werk gezeten. Daar zat ik wel over in, maar die vrees bleek ongegrond. Toen ik aan mijn gebloemde keukenzeil mijn facturen voor de maand oktober verstuurde en een tussenbalans opmaakte, voelde ik me net een directeur. Als ik nog zou roken, zou ik een dikke sigaar hebben opgestoken. Ik kwam tot de ontdekking dat ik voor het eerst sinds een half jaar winst heb gemaakt. Vijfhonderd euro maar liefst, daar moet nog wel belasting over betaald worden. Nog even en ik kan als Dagobert Duck zwemmen in mijn eigen euro’s.

Ik heb één match laten schieten, al heb ik er serieus over nagedacht.
Het was een schrijfklus voor een grote, woeste man met een erotische massagesalon. Hij verkocht daarnaast een honderdtal speeltjes in de meest waanzinnige kleuren, maar ik heb toch maar bedankt – met een omgekeerd harkende beweging. Participerende journalistiek kan ook te ver gaan.