Deze alfabetconstructie is wel de Koningin der Clichés, en mensen… wat ben ik aan vakantie toe. Ik heb me voorgenomen om het hele weekend met mijn laptop in bed te blijven en mijn laatste deadlines hier te gaan halen. Tussendoor slaap, eet en drink ik.

Goed, even mijn hersenen opwarmen voordat ik aan het werk ga.
Wat voor ondernemerigs met een V zal ik dan nu in godsnaam gaan verbloggen?
Videocontent? Vakliteratuur? Villamedia?

Nee.

Gisterenavond kwam ik laat thuis en trof ik Jan happy spacend in zijn kamer aan. Hij had in het Spoorpark een paar joints gerookt met mensen uit zijn 4 VWO-klas, om de vakantie in te luiden.

‘Hé, grasssshopper. Was het leuk met je klas?’
‘Ja, we waren met een heel stel. Het was echt gezellig, we zaten helemaal achteraan bij die skatebaan. … , … , … , … , … , … (noemt minstens zes namen) waren er allemaal.’
….
‘Mooi. En nu krijg je een hongerklap zeker?’
‘Ja. Oooh, je hebt streaky bacon gehaald! Lekker!’
‘Speciaal voor jou gekocht. Haha, nu ben ik zeker wel een goede moeder?’
‘Haha, nu wel ja.’
‘Ik ben ook wel eens een slechte moeder, toch…’
‘Als je mijn zakgeld te laat betaalt, ben je een slechte moeder.’
‘En als ik naar je schreeuw ben ik ook een slechte moeder.’
‘Dan ook, ja.’
‘Gelukkig gebeurt dat helemaal niet meer. Heb jij zelf enig idee hoe dat komt?’
‘Je hebt het blowen van mij losgelaten.’
‘Dat klopt, ik was alleen nog maar daarop aan het letten. Heel a-relaxed was dat. Maar jij hebt het ook losgelaten, je doet het uit jezelf een stuk minder.’
‘Klopt.’
‘Fijn toch?’
‘Zeker. Ik ga nog even netflixen.’
‘Doe dat. Smakelijk, ik ga nog even gitaarspelen.’
‘Doei.’
‘Doei!’

Het zijn behoorlijke groeistuipen die we hier doormaken.
Ik sprak laatst een hulpverlener en toen zei ik: ‘Die eerste twee weken van de coronacrisis leken op een bevalling, door zo’n verscheurend losmaakproces gingen we.’

En nu drijven we rustig naar een nieuwe fase, hij en ik.
Het is volwassenheid.
Met een kleine v dan toch, we moeten er niet te groots over doen.