Woesj!

Vandaag doe ik een Bas van Putten-tje.
Wie niets om auto’s geeft, mag gerust afhaken.
Ik ga naar Tesla Tilburg Factory voor een testrit in een Model 3.

Weken vantevoren zindert het hier al vanwege deze thuiswedstrijd.
Ik heb een online formulier ingevuld en word binnen twee dagen gebeld door Rasoul, mijn contactpersoon bij Tesla Sales. Rasoul informeert discreet naar de status van mijn bezoek, opdat hij geen idiote joyrider binnenkrijgt. Uiteraard ben ik zo iemand. Ik heb geen rooie rotcent en dat zeg ik hem ook eerlijk. Beleefd aarzelt hij even, maar dan leg ik aan. Al mijn munitie haal ik tevoorschijn, ik tralala een tijdje over mijn adoratie voor Elon Musk en zijn biografie.
‘Die batterijen die tijdens de testfase in de fik vlogen!’
‘En oh, die Duitse autodesigner!’
‘Wat denk je van zijn SpaceX-programma?’
Geen idee wat Rasoul ervan denkt, maar hij zegt uiteindelijk: ‘Je mag komen testrijden.’
Ik voel me rijker dan Máxima.

Hier in Tilburg zijn drie vestigingen op een vierkante kilometer en ik sta per ongeluk eerst in de fabriek waar alle Tesla’s geassembleerd worden. Er is geen levende ziel te bekennen en ik raak bevangen door een religieus gevoel. Wat de Apple Store is voor de computernerds en Camp Nou voor de Catalanen, is Tesla Tilburg Factory voor de autofreaks. Een tempel, the Holiest of the Holiest. Alles is er tot in de puntjes verzorgd, in strak glimmend rood-wit-zwart design.

Twee medewerkers verwijzen me naar Sales, drie blokken verderop. Ik ben te laat, het is al 11.05 uur. Godsamme, dat is niets voor mij, ik begin te zweten, er scharrelt een troep ganzen door de berm, als ik die maar niet ga platrijden tijdens mijn testrit.

Na wat gegoogel blijkt dat Rasoul ook een personal trainer is, de ideale man voor bij Sales. Groot, breed, vriendelijk, empathisch, zeer relaxed. Hij begeleidt me naar mijn Tesla en door het openstaand portier legt hij de procedure stap voor stap uit.
Alles is volledig elektronisch. Er is zelfs geen sleutel, maar een pasje dat je in een sleuf moet leggen. De boordcomputer met een hip flatscreen regelt alles: navigatie, muziek, climate control, kilometerteller, de mogelijkheden zijn eindeloos. Wat ik heel mooi vind is de actieradius, altijd het onderwerp van gesprek bij elektrische voertuigen. Nog 371 kilometer te gaan op de batterij die voor 3/4 gevuld is. Dat is ver. Daarmee kan ik mijn Model 3 ontvoeren naar Friesland.

Eerst maak ik de autogordel vast, een zwart trek- en rolmodelletje uit de 20e eeuw dat ik mechanisch vast moet klikken.
‘Dit valt wel een beetje tegen, Rasoul!’ Gelukkig heeft hij humor.
De stoel, het stuur en de buitenspiegels moet ik met allerlei palletjes in de goede stand zetten, dit gaat volledig elektrisch en in stilte.
Ik ben erg onder de indruk en voel me een kleine kluns, maar geduldig en gedecideerd legt Rasoul alles uit.
‘Als je deze stoel helemaal goed afstelt, lijkt het alsof je een knuffel krijgt.’ Daar moet ik vreselijk om lachen, maar hij heeft gelijk. Mijn boven- en onderrug worden dusdanig ondersteund dat ik in een luie stoel lijk te liggen. Je kunt de standen van de stoel, het stuur en de spiegels zelfs opslaan in je eigen profiel; met één tik op het touchscreen staat alles weer in de stand die voor jou perfect was. Ik vind het net de Batmobile.
Na een kwartier ben ik ready for take off.
‘Trap maar even op de rem. Daarmee zet je de motor aan. Ja, prima.’
‘Is ie nu aan? Nee… Ik hoor niks. Klopt dat wel? Jawel, ik hoor toch een motorgeluid.’
‘Nee, dat is die vrachtwagen verderop die stationair staat te draaien.’
Ik ben verbluft.

Een tikje onhandig rijd ik de parkeerplaats af, maar na één minuut voel ik het al. Dit rijdt fantastisch. Ik hoef niet te schakelen, alleen maar gas te geven en te sturen. Op de ventweg rijdt helemaal niemand en ik geef plankgas. Binnen een paar seconden zit ik op 120 km/u. Woesj!
Ik ben akkoord gegaan met de voorwaarden dat ik bij schade 2500 euro zelf moet betalen en dat alle verkeersboetes voor mij zijn. Maar niet meer doen dus.
Geruisloos glijd ik door Tilburg, wat een feest. Op de Bredaseweg win ik alle wedstrijden bij de verkeerslichten, gefeliciteerd Elon, wat accelereert ie snel en wat heb je er toch een bloed, zweet en tranen ingepompt. Ik maak een diepe buiging voor jou.
Wat ik fascinerend vind, is het feit dat je bijna niet hoeft te remmen. Na een kort tikje valt hij bijna meteen stil. Niet schokkerig, ook dit gaat heel smooth.

Na een half uur moet ik helaas weer uitstappen. Rasoul laat me in de showroom nog zien wat er onder de motorkap zit. Niets, want een Tesla rijdt op een enorme batterij die bijna over de hele bodem van de auto loopt.
Naast wat kleine elektronica is er dus wat extra laadruimte onder de motorkap. Geen overbodige luxe, want de laadruimte achterin vind ik het enige minpuntje. Die is erg laag en erg diep, alsof je een tunnel in moet kruipen, maar een mens kan niet alles hebben. Nog nooit heb ik zo’n rij-ervaring gehad, het voelt alsof ik de hele dag in een wellness-oord heb vertoefd. Ik ben om.

Dus… ga ik sparen voor een Model 3. Ik heb een lief familielid (ook een fan) al gevraagd of we een co-autoschap kunnen gaan vormen. Hij denkt er nog over na. Wellicht is een bedrijfsleaseplan een optie, maar dat moet ik nog gaan uitzoeken.
Enne, Rasoul: wist jij dat Musk zijn Model 3 eigenlijk Model E had willen noemen? Dan zou de letterreeks SEXY ontstaan, maar helaas werd dat verboden. Je kunt het ontdekken in de biografie van Musk, aanbevelenswaardig voor alle salesmensen bij jullie. Het leest als een Tesla.
Ooit sta ik weer bij je op de stoep, dankjewel voor alles!