Het is ongelooflijk, maar ik ben lid van een club. Ik ben geen biersponsor meer van een of andere sportvereniging; nu doe ik iets wat ik echt leuk vind. Sinds kort ga ik met een stel andere freaks een film al voor de première bekijken in filmhuis Cinecitta. De eerste bijeenkomst rondom ‘The Square’ mis ik. Dat geeft niet, want ’s vrouws jurk volpiesen van het lachen in Valencia is ook de moeite waard.

Vandaag zien we na een korte inleiding ‘Suburbicon’. Nu pretendeer ik niet de Tilburgse Gawie Keyser te zijn, maar ik wil de film toch aanbevelen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik beweeg me zo discreet mogelijk door het leven en aan spoilers heb ik een gigantische hekel. Recensies en achtergrondinformatie lees ik om die reden meestal achteraf. Ik zal me gedragen, lieve lezer. Lees met een gerust hart verder.

Suburbicon is een fictief stadje in de VS, anno 1959, glanzend en aangeharkt als in een reclamefolder. En blank, zo blank als een pak vla. De kijker voelt het meteen als de film begint: too good to be true. Op een dag komt er een Afro-Amerikaans gezin in de straat wonen, pal naast de familie Lodge. Alleen hun huidskleur zorgt al voor onrust. De ironie: het gezin Lodge lijkt alles voor elkaar te hebben, maar achter hun voordeur is het niet pluis. Wat gebeurt er als mensen hun grip op de werkelijkheid verliezen? The American Dream krijgt een nare, grimmige bijsmaak en ontspoort tenslotte volledig.

George Clooney tekende voor de regie en heeft een sterrencast verzameld. Matt Damon is als Gardner Lodge overtuigend getergd-getergder-getergdst; Julianne Moore is fenomenaal als hysterica Margaret. De elfjarige Noah Jupe speelt niet Nicky, hij ís Nicky. Let ook op de verzekeringsagent, een hilarische bijrol van Oscar Isaac. De overdrijving van de karakters en de gebeurtenissen wordt nog versterkt door het camerawerk. Geen idee hoe dat heet, als je met een camera iemand vol in het gezicht filmt, vanuit een soort kikkerperspectief? In your face? Gewoon close-up? Tel het scenario van de Coen Brothers erbij op en je hebt gegarandeerd een enerverende avond. Zelfs de ouderwetse Hitchcock-suspense wordt uit de kast gehaald, erg leuk omdat het zo over de top is. De film heeft wisselende recensies, hetgeen ik niet goed snap. De boodschap is duidelijk overgekomen en de film is een plaatje om te zien. Van mij had de rassensegregatie iets meer uitgediept mogen worden, maar dan past de film waarschijnlijk niet meer in het genre dat oorspronkelijk beoogd werd: een inktzwarte, komische thriller.

N.B. Het is een absolute afrader om de trailer te bekijken. Ik weet niet of Clooney die zelf heeft gemaakt, maar alle hoogtepunten worden daar in drie minuten opgediend. Never kill your darlings, have a Nespresso instead. 

Vanaf 16 november in de bioscoop te zien.