Deze foto is genomen op mijn 49e verjaardag, afgelopen maart. Als je mij twee jaar geleden had gezegd dat ik een instrument zou gaan bespelen, had ik op mijn voorhoofd gewezen. Neen. Ik had geen talent, geen geduld, en bovendien een muziektrauma van de notenleer en zanglessen tijdens mijn PABO-studie. We moesten een lijst met 150 kinderliedjes uit ons hoofd knallen en die tijdens Het Individuele Muziekexamen live en solo zingen. De bekwijlde blokfluit was intussen verruild voor een heus slaginstrument. De liedlijst moesten we ook uit onze metallofoon kunnen rammelen, ding-a-dong, de hel!
Zelfs voor mijn vier rij-examens bij elkaar ben ik nog niet zó schijterig geweest.

Ik slaagde wonderwel met glans voor mijn muziekexamen en voor de PABO. In mijn vrije tijd zong ik voor de fun een keer of wat in een gelegenheidsbandje. Geen bemoeienis meer met muziek verder, ik ging fulltime lesgeven.
‘Goedemorgen allemaal, hebben jullie lekker geslapen?’ Dikwijls opende ik de dag op deze manier, deze regel zingend met een intens snotterende kleuter op schoot. Muziek beoefenen bleef beperkt tot vrijblijvend zingen.

Het toeval wil dat ik lesgeef op De Triangel, een heerlijke school waar het gros van onze kinderen geen theoretische leerbeer is. Onze beren leren op een andere manier. Ze zijn erg handig, sportief, grappig, welbespraakt, kunstzinnig en muzikaal. Creatief in alle opzichten! Reden te meer voor ons managementteam om het lerarencorps flink bij te laten scholen. Terugkijkend vind ik dit het beste wat ze ons ooit hebben verplicht. We moesten muzieklessen gaan volgen, we konden kiezen uit ukelele, accordeon, zang of gitaar. Ik koos voor de gitaar, omdat het goed combineert met zang.

Er gaat een wereld voor me open, het is ongekend, neem nu de muziek van The Beatles en BLØF bijvoorbeeld. Ik kon veel van The Beatles uit het hoofd meeblèren, maar aan de bladmuziek zag ik al snel dat het ingewikkelder is dan ik dacht. Ter vergelijking: de oude muziek van The Stones komt uit dezelfde era en is net zo makkelijk meeblèrbaar…. maar toch wat simplistischer in de akkoorden. Onze mosselpopidolen van BLØF hebben ondanks hun prutsteksten een briljant liedjesconcept: mooie mineurakkoorden, de stem en de seks van Paskal, en de zee. Goed uitvoerbaar qua zang en gitaarspel, dus dat gaat lekker. Maar toch, het wordt tijd voor een tandje moeilijker. Charles Aznavour zong vroeger bij mijn opa al ‘She’ vanaf het wentelende vinyl, en ik heb het door de jaren heen meegeneuried. Nu moet het op mijn gitaar – oh mijn God – met het Ebm en het Abm-akkoord, bestaan die ook al? Ik laveer tussen vingerkramp en dictie-kramp, hij mekkert van ‘shieee’, en ik moet er een eigen draai aan geven. Brits of Brabants gaat niet, Brits-Frans-Armeens kan ik niet, u hoort nog van ons.

In de klas smeedt mijn gitaar een band die ik nooit had vermoed. Onze gabbers uit groep 5 zingen lekker mee met een bekend deuntje van Snelle of Davina Michelle. Of ik leer ze iets nieuws aan. Ook al bak ik er niks van, ze geven me een staande ovatie. Om de beurt mogen ze aan de snaren plukken en dan houden ze mijn gitaar vast alsof ie van goud is, het is zo aandoenlijk. Twee kinderen hebben hun eigen gitaar al eens meegebracht, al konden ze er nog niet op spelen. Achteraf bleek dat ik de aanstichter was en dat ze hun ouders suf hadden gezeurd.

Het mooiste was mijn contact met Nikki, een dertienjarig autistisch meisje dat in haar vso-klas veel te veel prikkels kreeg. Ze raakte in de taxibus naar school al overstuur. Ik ben haar in haar woonvoorziening een-op-een les gaan geven. Het was een experiment omdat ik in die school toevallig als tekstschrijver werkte, maar ook een onderwijsbevoegdheid had. Nikki en ik hebben de letters, woorden, zinnen veelal zwijgend uitgewisseld. Met klank, ritme, aanraking, vorm en kleur; de muziek sloeg een heel mooie brug tussen ons. Ik heb in dik twee decennia nog nooit zo’n bijzondere connectie met een kind gevoeld en haar ook nog leren lezen en schrijven.

Gotta a whole lotta love, while my guitar gently weeps. Soms droom ik ervan om de nieuwe Ilse de Lange of  Miss Montreal te worden. Niet vanwege de roem, maar vanwege de creativiteit, een bepaalde manier van mezelf uitdrukken.
Later. Nu eerst Aznavour.

 

 

 

 

 

.