Ik heb een haat-liefdeverhouding met BLØF.

De haat zit hem in een enkel facet, een misfit waardoor ik ga tandenknarsen. Het zijn hun vaak onbegrijpelijke teksten die mijn gelakte teennagels opwaarts doen krullen. Ooit schreef ik er een sonnet over dat ik op Facebook postte, tot groot vermaak van veel vrienden:

BLØF-sonnet

Mijn vliegtuigstoelen zweven in spagaat
Droef dralend in ’t mosselloze Spanje
Gejatte schoenen zinken bij Rockanje
Omdat die Zeeuwse kust toch wel vergaat

De zoete nacht die we vonden op straat
Wordt bremzout als je haar tooit met franje
Mijn eenzaamheid kleurt zalmoranje
En breng me nergens heen waar de klok slaat

Het gaat toch om je gebroken vingers
Die steeds maar wijzen, vooral op mezelf
Ik slaak nog eens een diepe, zilte zucht

En glijd alweer met die klotige slingers
Terug in mijn duistere keelgewelf
Al snaaiend en snakkend naar bluffende lucht.

Karin van Spaandonk, juli 2016

Nu is daar Zoutelande met haar zanderige kwijl. Zo licht als de lente, maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Het liedje wordt platgeplugd door alle radiozenders en elke keer hang ik met klamme handen aan mijn autostuur.  Mijn oude liefde borrelt op, ik krijg gewoonweg goesting in mosselfeesten. Paskal en Geike zingen dat ze blij zijn dat ik hier ben.

In Zoutelande leerde ik kuilen graven toen ik een kleuter was.
Ik ontdekte er het ontstaan van de getijden, daar kon ik de hele dag naar kijken.
De springvloed was er plotseling, daar onder het oude strandhuis. Nog heb ik er nachtmerries van.
We krabden er mosselen van de palenrijen en garnalen uit de vloedlijn. Die kookten we en aten we op.
Mijn familie duwde mij geduldig met een rubberbootje door de golven.
Ik cultiveerde er mijn angst voor kwallen, gillend rende ik het strand op. Later gaf ik die angst door aan een jonger nichtje, sorry… Is het gezakt intussen?
Uren lag ik met schelpen en mijn tenen te spelen, of ik observeerde het gedrag van een zeester in een emmertje steeds warmer wordend water.
De oceaanstomers voeren af en aan. Dan was het weer rennen naar de vloedlijn, want ze stuwden de golven hoog op.
Het waren onbezorgde tijden.

De eerste haarscheurtjes ontstonden toen ik veertien was. Ik werd er gedumpt door mijn eerste vakantievriendje Willem-Jan, zoon van een vleesverwerker uit Oss. Uit de gele vlek in het campinggras moest ik concluderen dat hij zonder iets te zeggen afgetaaid was. De Unox-bruut, ik was verbolgen. Waarom nou jij?
Enkele liefdesstormen later liep ik als pasgescheiden moeder daar weer over het strand en vroeg aan Fien, mijn reservemoeder: ‘Hoe doen jullie dat toch, zo lang gelukkig blijven?’ Haar antwoord: ‘Niet te moeilijk doen.’

BLØF blijft hopelijk nog even. Ik sla de vliegtuigstoelen gevoeglijk over, daarover heb ik Paskal jaren geleden in de 013 horen zingen. Heel de avond heb ik toen mijn hoofd te huilen gelegd op de schouder van Brenda, en dat was niet van ergernis. Niet te moeilijk doen in het gammele strandhuis, daar kijk ik naar uit. In Zoutelande.

Klein Kaatje, Zoutelande